Yazmıyorum nicedir. Susturdum kelimelerimi, izin vermiyorum tek bir cümlenin dudaklarımın arasından süzülmesine. Çiçek yaptım kollarımı, böcek olmamak için de büzdüm dudaklarımı.
Sonra bir fırtına esti, başladı yine
yüreğim; dökmeye yapraklarını. . .
Aşk dedi.
Sevgi
dedi.
İnandım.
Güvendim.
Sarıldım
sıkıca.
Aldığım
en derin nefesi,
Orada aldım;
Çenesinin
biraz sağında,
Kulaklarının
az altında.
Kokusuyla
sarhoş oldum.
Kapadım
gözlerimi,
Tıkadım
kulaklarımı,
Duymadım
kimseleri.
Umursamadım
dünyayı.
Sonra
birden farkettimki;
Başım
dönüyor,
Nefesim
kesiliyor,
Ve
yanaklarımın kızardıgını hissediyorum..
Yine aldırmadım,
Güvendim,
Onun kollarındaydım.
Durdum
öylece..
Ellerim uyuştu,
Ayaklarım karıncalandı,
Ve bedenim izin almadan titredi..
Sonra bir nefes daha çektim iliklerime kadar,
Ayaklarım karıncalandı,
Ve bedenim izin almadan titredi..
Sonra bir nefes daha çektim iliklerime kadar,
Ama bu
son nefesmiş.
Çok sıkı
sarılmış,
Aşk’ımın
sarhoşluğuyla farketmemişim meğer;
En Güzel Son' u yazmışım ömrüme,
En Güzel Son' u yazmışım ömrüme,
Kollarında ulaşmışım sonsuzluk denen yere..
